havalanmaq

f.

1. Havaya qalxmaq, uçmaq. Göyərçinlər havalandı. – Kamal birbirinin ardınca bir çox təyyarənin havalanıb dik göyə ucaldığını gördü. M. Rz.. Birdən <sərçələr> həyəcanla civildəşib havalandılar. H. Seyidbəyli.

2. məc. Cuşa gəlmək, şövqə gəlmək, vəcdə gəlmək, ruhlanmaq, şövqlənmək. Tülkü havalanıb deyir: – Aslanam; Top dağıdan ac aslanlar itibdi. A. Ə.. Çal, havalan, santurum; Çal ki, tellər oynasın. A. Ş..

3. məc. Azmaq, coşmaq, qızışmaq, özündən çıxmaq; tutması tutmaq, ağlı başından oynamaq. Varlınan dost olub yoxsula gülmə; Çox da havalanıb coşma dünyada. A. Ə.. Rəiyyət havalanacaq, Qədim kimilərinin qabağında heç fil də dayanmayacaq. S. R.. Salman havalanıb pörtərək eybəcər və iyrənc şəklə düşdü. M. İ..